Na budowie u klienta firma wykonawcza sprawdza przede wszystkim podłoże pod parkiet. Podłoże to musi spełniać bardzo wysokie wymagania ze względu na powstawanie sił ścinających powstających podczas zmiany wymiarów liniowych drewna pod wpływem zmian temperatury i wilgotności.

Ocena podłoża obejmuje sprawdzenie:

1. Nowe podłoże i jego zanieczyszczenie.
2. Stare podłoże i jego zanieczyszczenie.
3. Okres wykonania podłoża (wiek podłoża).
4. Ogrzewanie podłogowe- protokół z wygrzewania podkładu.
5. Twardość i właściwości wytrzymałościowe podłoża sprawdza się w zależności od potrzeb poprzez sprawdzenie powierzchniowej twardości podłoża (stosowanie rysika Ri-Ri), badanie wytrzymałości na odrywanie (zrywarka – test pull off), badanie wytrzymałości na ścinanie (Pressomess).
6. Nierówności podłoża – pomiar przy użyciu łaty (poziomicy) 2m.
7. Wilgotność podłoża – pomiar wilgotności podłoża (pomiar miernikiem karbidowym CM-Gerat).
8. Występowanie ubytków i pęknięć w podłożu oraz obecność dylatacji obwodowych.

Do wykonywanych pomiarów zalicza się również obmiar powierzchni wykonywanej podłogi oraz sprawdzenie temperatury i wilgotności powietrza w pomieszczeniu, w którym będzie układana podłoga .

Podłogi drewniane możemy podzielić na kilka kategorii, takich jak:

1. Parkiety tradycyjne lite (potocznie zwane klepkami parkietowymi) - są to lite drewniane deszczułki występujące w grubości wynoszącej od 16-22 mm, szerokości 50-70 mm i długościach od 250-500 mm. Występują przede wszystkim w gatunkach drewna krajowego, takich jak: buk, dąb, jesion oraz drewna egzotycznego w gatunkach takich jak merbau, teak, jatoba, sucupira. Mogą mieć mniej lub bardziej jednolite usłojenie i barwę co daje im zróżnicowany efekt kolorystyczny. Parkiety tradycyjne są łączone na pióro i wpust.
2. Deski podłogowe - są to lite drewniane elementy występujące w grubości 14 mm-22mm, szerokości 90 mm do 170 mm oraz w długościach od 250 mm do nawet 2500 mm. Występują w gatunkach drewna krajowego takich jak: dąb, jesion, sosna oraz we wszystkich dostępnych gatunkach drewna egzotycznego. Mogą mieć mniej lub bardziej jednolite usłojenie i barwę co daje im zróżnicowany efekt kolorystyczny. Deski są łączone na pióro i wpust i klejone bezpośrednio do podłoża. Wyjątkiem jest deska sosnowa, która może być układana bezpośrednio na legarach lub klejona bezpośrednio do podłoża
3. Parkiety i deski gotowe – są to klejone dwuwarstwowo elementy drewniane fabrycznie wykończone lakierami bądź olejami. Warstwę wierzchnią stanowią deszczułki o grubości 3,7-6mm, szerokości 70-90mm i długości 490-900 mm. Warstwę podkładowa stanowią deseczki drewniane, zazwyczaj dębowe ułożone prostopadle do deszczułki warstwy wierzchniej, co pozwala na zminimalizowanie pęcznienia i kurczenia się drewna oraz zapewnia stabilność wymiarów poszczególnych elementów. Parkiety gotowe nadają się do klejenia na ogrzewaniu podłogowym.
4. Podłogi przemysłowe (sztorcowe) – są to lite elementy drewniane bez pióro-wpustu, sklejone miedzy sobą za pomocą taśmy klejącej w małe prostokąty. Podłogi te występują w gatunkach drewna krajowego takich jak: dąb, jesion oraz prawie we wszystkich dostępnych gatunkach drewna egzotycznego. Mają wymiary 14-22mm grubość, szerokość 10-30mm i długość 100-300 mm. Stosuje się je w obiektach użytkowych i przemysłowych ze względu na zwiększoną wytrzymałość. Ostatnio coraz częściej stanowią wystrój nowoczesnych pomieszczeń mieszkalnych.
5. Bruk drewniany- są to lite elementy drewniane bez pióro-wpustu układane z kostek twardego drewna, uzyskanych poprzez pocięcie bali prostopadle do ich długości. Kostki łączone są po 5-18 sztuk i sklejane taśmą klejącą. Podłoga ta jest szczególnie wytrzymała na obciążenia mechaniczne, co powoduje że można ją zastosować w obiektach użytkowych i przemysłowych. Ostatnio coraz częściej stanowią wystrój nowoczesnych pomieszczeń mieszkalnych. Podłogi te występują w gatunkach drewna krajowego takich jak: dąb, jesion.
6. Parkiety mozaikowe - są to lite elementy drewniane klejone na siatce we wzory równoległe i w cegiełki, wymiary 8x320x640 mm. Podłogi te występują głównie w gatunkach europejskich.
7. Deski starzone - są to lite drewniane elementy występujące w grubości 14 mm-22mm, szerokości 90 mm do 170 mm oraz w długościach od 250 mm do nawet 2500 mm. Występują w gatunkach drewna krajowego takich jak: dąb, jesion, sosna. Starzenie uzyskuje się dzięki szczotkowaniu (ryflowaniu), olejowaniu, czy ługowaniu. Niektóre rodzaje desek zawierają fabrycznie wykonane ubytki po kornikach oraz fazki.
8. Podłogi pałacowe - są to lite elementy drewniane występujące najczęściej w formie taflowej. Są to posadzki ozdobne wykonywane metodami historycznymi. Duża różnorodność wzorów i połączeń gatunków. Występują tafle warstwowe, lite, intarsjowane, bordiurowe (szale ozdobne), progowe, medaliony. Często podłogi te wykonywane są zgodnie z projektem klienta, z lekką nutką dekadencji.

Drewno rodem z Europy : Buk, Klon, Jesion, Dąb, Dąb czerwony, Dąb czarny, Sosna, Akacja, Orzech, Brzoza, Grusza, Modrzew.

Drewno egzotyczne: Merbau, Jatoba, Palisander, Grapia, Sucupira, Teak, Wenge, Iroko, Doussie, Tauari, Muiracatiara (Tiger Wood), Afromosia, Champane Marron, Eukaliptus, Cumaru, Marfin, Amendoim, Bambus.

Na ogrzewanie podłogowe wybieramy gotowe parkiety lub deski wykonane w technologii podłóg dwuwarstwowych. Warstwę wierzchnią stanowią deszczułki o grubości 3,7-6mm, szerokości 70-90mm i długości 490-900 mm. Warstwę podkładowa stanowią deseczki drewniane, zazwyczaj dębowe ułożone prostopadle do deszczułki warstwy wierzchniej, co pozwala na zminimalizowanie pęcznienia i kurczenia się drewna oraz zapewnia stabilność wymiarów poszczególnych elementów. Podłogi te powinny być wybierane z gatunków mało wrażliwych na zmiany parametrów wilgotnościowych. Warstwa wierzchnia podłogi najlepiej sprawdza się pokryta olejem.

Coraz częściej do łazienek są wybierane przez architektów i samych klientów podłogi drewniane. Drewno w łazience musi się charakteryzować odpowiednimi parametrami wytrzymałościowymi i wilgotnościowymi, aby bez problemów mogło być zastosowane. Zasadniczo w łazienkach nie poleca się wykonywania podłogi drewnianej na całej powierzchni. W miejscach szczególnie narażonych na występowanie wody takich jak okolice wanny i brodzików powinna być zastosowana glazura, jak również pod pralką. Drewno na obudowach wanien, ścian czy sufitów powinno być wykonywane przez stolarzy ze względu na specyficzną obróbkę drewna, tak, aby się nie rozklejało. Ze względu na panujące w łazienkach warunki wilgotnościowe na przemian sucho-wilgotne decydując sie na podłogę drewnianą musimy liczyć się pojawianiem się szczelin miedzy elementami drewnianymi. Najczęściej stosowane w łazienkach gatunki to Merbau i Teak.

Do obiektów użyteczności publicznej najlepiej nadaje się: bruk drewniany, parkiety przemysłowe (sztorcowe) oraz parkiety i deski z gatunków drzew o dużej twardości. Podłogi te ze względu na duże obciążanie powinny być zaimpregnowane olejem.

Podstawowe wzory układania podłóg to: szachownica, jodełka pojedyncza, jodełka podwójna, jodełka potrójna, cegiełka równoległa, cegiełka rozrzucona, drabinka. Inne ciekawe wzory są wykonywane zgodnie z projektem klienta i mogą się w nie wplatać kostki, szale, elementy pałacowe.

Podłogi starzone są to podłogi, które mają za zadanie odtworzenie powierzchni według ściśle starych zachowanych wzorów. Podłogi te mogą być wykonane już fabrycznie np. zawierają imitacje nabiegów korytarzowych wykonanych przez korniki lub zawierają zgrupowanie sęków, pęknięcia strukturalne często szpachlowane w kolorze czarnym. Podłogi te mogą też być starzone przez parkieciarzy w momencie wykonywania podłogi – wykonywanie szczotkowania (ryflowania), fazek lub starzenia olejami koloryzującymi i ługami.

W starym budownictwie ze stropami drewnianymi najlepiej wykonać podkład pod parkiet z wykorzystaniem płyty OSB do której można przykleić każdą podłogę drewnianą. Płyty OSB są montowane w różnych grubościach w zależności od wybranej podłogi. Płyty OSB przed przyklejeniem podłogi drewnianej powinny zostać przeszlifowane.

W dalszym ciągu układa się podłogi drewniane na legarach. Deski podłogowe przybijane do legarów i olejowane są jednym z najbardziej ekologicznych rozwiązań podłogi drewnianej. Stosuje się je zarówno w starym budownictwie, jak i w nowym. Podłogi na legarach stosuje się, gdy nie ma możliwości wylania posadzki z jastrychu ze względu na obciążenia stropów. Deski podłogowe stosowane na legarach są zazwyczaj sosnowe lub modrzewiowe, zdarzają się czasem dębowe.

W dzisiejszych czasach nie ma potrzeby sezonowania parkietu przed ułożeniem w mieszkaniu klienta. Parkiet przywożony jest na budowę wysuszony fabrycznie z wilgotnością drewna 9% +/- 2% i z taką jest układany. Podłoga z drewna litego sezonuje się po przyklejeniu do podłoża około 3 tygodni i po tym czasie następuje proces cyklinowania.

W przypadku gdy mamy do czynienia z podłożem, które budzi wątpliwości co do wytrzymałości wymaganej do przyklejenia parkietu, podłoże to powinno zostać wzmocnione poprzez:

1. Zastosowanie specjalistycznych żywic syntetycznych głebokopenetrujących w podłoże i powodujących wzrosty wytrzymałości podłoża,
2. Zastosowanie specjalnych mat z tworzyw sztucznych, które wzmacniają i zabezpieczają podłoże przed naprężeniami powstającymi w posadzce drewnianej.

W skrajnych przypadkach zbyt słaby jastrych cementowy należy wymienić na nowy lub można zastosować podłogę, która nie wymaga klejenia do podłoża (panele podłogowe).

Aby naprawić rysy i wąskie pęknięcia powstałe w posadzce jastrychowej należy poszerzyć powstałe pęknięcia przy pomocy szlifierki kątowej na głębokość ½-1/3 grubości jastrychu i naciąć poprzecznie co 20-30 cm w celu zamontowania metalowych klamer. Do zalewania powstałych pęknięć używa się dwuskładnikowych żywic o wysokich parametrach wytrzymałościowych i posypuje piaskiem kwarcowym, z kolei do naprawy szerokich spękań i szczelin służy żywica poliestrowa.

W procesie układania podłóg bardzo istotna jest równość podłoża. Szczególnie istotna jest ona w momencie układania gotowych podłóg dwuwarstwowych, gdyż każdą nierówność widać od razu na przyklejonych elementach. Nierówności podłoża wyrównujemy specjalną masą samopoziomującą. Bardzo ważne jest, aby wylewana masa miała w opisie, że nadaje się pod parkiet. Przed wylaniem masy samopoziomującej musimy dokładnie oczyścić podłoże z zabrudzeń oraz zagruntować powierzchnię.

Starą podłogę przyklejoną na subit/lepik koniecznie trzeba usunąć i wyrzucić. Podłoże jastrychowe, na którym pozostały reszki subitu/lepiku musimy oczyścić, ze względu na powodowanie przez nie braku przyczepności wykonywanych na nowo posadzek. Zanieczyszczone podłoże oczyszczamy przez skuwanie lub frezowanie. Ponieważ nigdy nie da się całkowicie usunąć subitu/lepiku, gdyż część nich spenetrowała w głąb posadzki przed wylaniem masy samopoziomującej podłoże musimy zagruntować specjalnymi dwuskładnikowymi żywicznymi gruntami. Na zagruntowaną powierzchnię wylewamy masę samopoziomującą, na którą położymy każdą nową podłogę drewnianą.

W momencie podjęcia decyzji o wyborze podłogi klienci otrzymują klepkę parkietową lub deskę, którą przekazują glazurnikowi po to, aby układał glazurę na taką samą wysokość jak wybrana podłoga drewniana. Jeżeli wybieramy glazurę o nieregularnym kształcie (postrzępioną, nierównie zakończoną), wówczas glazurnik powinien zakończyć ja listewka metalową w kształcie litery L podchodząca pod glazurę. Do tak zakończonej glazury układamy podłogę drewnianą pozostawiając szczelinę dylatacyjną na 2-3mm, a przestrzeń między glazurą i parkietem wypełniamy elastyczną masą w kolorze drewna.

Jeżeli nie ma żadnych przeszkód pojawiających się podczas wykonywania prac to czas potrzebny na wykonanie podłogi w ilości 100 m2 wynosi ok. 4-5 tygodni. Parkiet najpierw jest układany i zaczyna się sezonować na kleju przez 2 tygodnie. Po tym okresie następuje cyklinowanie i lakierowanie/olejowanie, które trwa ok. tygodnia i wymaga ok. tygodnia czasu na wyschnięcie i utwardzenie. Na samym końcu montowane są listwy przypodłogowe. Jeżeli na budowie wymagane jest wykonanie masy samopoziomującej, układany jest parkiet we wzorze, podłoga jest starzona wówczas czas ten wydłuża się i ustalany jest indywidualnie z klientem.

Przed układaniem parkietu powinny być wykonane wszystkie prace mokre: układanie glazury (w łazienkach, kuchni, przedpokojach, holach),

1. cekolowanie i malowanie ścian, przy czym ostanie malowanie należy wykonać po wykonanej podłodze drewnianej,
2. pomalowanie sufitów na gotowo.

Po wykonanej już podłodze drewnianej:
1. montowane są drzwi oraz trwałe zabudowy meblowe (do których montowane są listwy przypodłogowe), ostatnie malowanie kryjące,
2. tapetowanie.

Zalety:

1. dzięki odpowiednim lakierom podkładowym podłogi nie ciemnieją, a drewno utrzymuje swoją naturalna barwę,
2. występują w wersji połyskowej, półmatowej i matowej,
3. są łatwe w pielęgnacji, bo wymagają używania odpowiednich do danego lakieru środku do pielęgnacji do dodawania do wody bez potrzeby polerowania.

Wady:

1. rysują się,
2. nie utwardzają powierzchni drewna,
3. na ciemnych gatunkach egzotycznych i krajowych powstające w lakierach zarysowania są bardzo często białe i mocno widać je na powierzchni,
4. podłogi becjowane i lakierowne, gdy się głęboko zarysują w powstałej rysie pokazuje się drewno, które było bejcowane.

Zalety:

1. utwardzają powierzchnię, a każda pielęgnacja poprawia efekt podłogi i wzmacnia ja dodatkowo,
2. olejowane podłogi można łatwo naprawiać punktowo (gdy wyleje się coś lub zarysuje można miejscowo przeszlifować, doolejować i w ten sposób naprawić),
3. olejowanie wydobywa z drewna intensywny, naturalny kolor i lekko je przyciemnia,
4. oleje mogą być koloryzujące (nie ma problemów z utrzymywanie koloru już raz zaimpregnowanego drewna, gdy coś się zarysuje wówczas tym samym kolorem możemy podłogę naprawić),
5. jeżeli zdecydujemy się na podłogę olejowaną i po jakimś czasie chcielibyśmy mieć lakierowaną, a stosowaliśmy odpowiednią pielęgnację – można na zaolejowana powierzchnię położyć olejolakier, który spełnia funkcje lakieru,
6. parkiet olejowany nadaje mieszkaniu poczucie całkiem szczególnego i naturalnego klimatu. Wszystkie zabiegi pielęgnacyjne zwiększają odporność na zabrudzenia i wydłużają żywotność parkietu, a regularne stosowanie mydła podłogowego zapewnia dodatkową ochronę.

Wady:

1. konieczność sprzątania zgodnie z technologia wykonywania (oleje i środki pielęgnacyjne tej samej serii),
2. mocno zabrudzone powierzchnie wymagają polerowania przy użyciu maszyny polerującej,
3. oleje występują w wersji matowej.

Pod krzesła obrotowe zalecamy stosowanie mat z poliwęglanu. Maty te stosowane są na twarde podłoża (np. wykładzina PCW, parkiet, panele), spodnia strona maty pokryta jest antypoślizgową warstwą poliuretanu, grubość maty wynosi – 2 mm. Charakteryzują się wysoką odpornością na ścieranie, zaplamienie i odbarwienia. Jest przezroczysta dzięki czemu nie odróżnia się kolorystycznie od podłoża. Jest trudno zapalna i bardzo dobrze przylega do powierzchni podłogi.

Dla naturalnego materiału podłogowego jakim jest drewno proces kurczenia się i pęcznienia jest zjawiskiem normalnym. Drewno jest materiałem higroskopijnym i stara się dopasować do panującego w danym pomieszczeniu klimatu, przez co zmienia się jego wilgotność i objętość. Parkiet dostarczany jest z wilgotnością 9 +/- 2% i z taka też powinien być układany. Ta wilgotność drewna odpowiada klimatowi pomieszczenia o temperaturze od 20-22°C i 55-65% względnej wilgotności powietrza. Wspomniany tu klimat powinien być osiągany na przestrzeni roku, jednakże w naszej strefie klimatycznej będzie on w lecie przekroczony, natomiast w zimie w wyniku stosowania ogrzewania będzie dużo niższy.

W lecie parkiet dostosowując do się zmieniających się warunków będzie nieznacznie pęczniał, natomiast zimą będzie się kurczył. Zakłócenie równowagi klimatu pomieszczenia, szczególnie poprzez zmiany względnej wilgotności powietrza, wpływa z jednej strony negatywnie, a jednocześnie pozytywnie na ułożone drewniane podłogi. Oznacza to, że w lecie przy względnej wilgotności powietrza 75% i temperaturze 20°C wilgotność drewna wyniesie 14,5%, podczas, gdy w zimie, przy sztucznym ogrzewaniu pomieszczeń, względna wilgotność powietrza obniży się do 45% przy tej samej temperaturze 20°C, co w efekcie da wilgotności drewna na poziomie 8,4%. Możliwe jest również, że w pomieszczeniach ogrzewanych, bez względu, czy jest to ogrzewanie tradycyjne, czy podłogowe, wilgoć osiągnie tylko 34%, tak że wilgotność drewna wyniesie wtedy jedynie 6,8%. W takich przypadkach bezwzględnie dochodzi do powstania szczelin. Warstwy lakieru nie zapobiegają wymianie wilgoci pomiędzy drewnem, a powietrzem w pomieszczeniu, mogą ją jedynie nieco opóźnić.

Aby w pokoju o powierzchni 16 m2 i normalnej wysokości, z uwzględnieniem normalnego umeblowania, utrzymać względna wilgotność powietrza w granicach 45 do 50% potrzebne jest w ciągu 24 godzin 2 do 4 litrów wody. W dużym umeblowanym pomieszczeniu o 25 m² i 2,5 m wysokości zapotrzebowanie na wodę przy 20°C w ciągu doby wynosi 6 litrów. Wynika z tego, że nawilżanie powietrza znacznie ogranicza wysychanie drewna.

Utrzymywanie względniej wilgotności powietrza na stałym poziomie 55% jest godne polecenia, ponieważ ma następujące zalety:

• unikniecie zbędnego i nadmiernego wysychania drewna,
• zminimalizowanie procesu powstawania szczelin,
• uniknięcia naprężeń skurczowych w warstwie kleju.

Poziom wilgotności powinniśmy sprawdzać na higrometrze i utrzymywać właściwą wilgotność dzięki nawilżaczom. Godne polecenia są nawilżacze pomieszczeń z wbudowanym higrostatem (regulatorem wilgotności).